Για να μπορούν τα παιδιά μου να έρθουν σε εμένα όταν χρειάζονται βοήθεια, θα πρέπει να
υπάρχουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις.

1. Να έχουμε κάνει φυσιολογική και αναμενόμενη την συζήτηση τετ α τετ. Για παράδειγμα, μπορούμε να έχουμε σταθερή και προγραμματισμένη μέρα και ώρα στην οποία να μιλάμε με το παιδί μας για το πως είναι και το τι συμβαίνει στη ζωή του. Αυτό δημιουργεί μια καλή βάση και κάνει άνετες και τις πιό “δύσκολες” συζητήσεις .

2. Κάνουμε εξάσκηση στο να μιλάμε για συναισθήματα και όχι μόνο για συμβάντα. Θέλουμε με αυτό τον τρόπο, να μπορεί το παιδί μας να μας μιλά για το πως νιώθει και όχι μόνο για τα περιστατικά της ζωής του. Αυτό μας δίνει περισσότερη πρόσβαση στη ζωή του και μας φέρνει πιο κοντά.

3. Κάνουμε εξάσκηση να μην “τρέχουμε” να δίνουμε λύσεις. Πολλές φορές το παιδί μας, όπως και εμείς, δεν θέλουμε λύσεις αλλά κάποιον να μας ακούσει. Αν θα δώσουμε λύσεις πρέπει πρώτα να σιγουρευτούμε ότι καταλάβαμε την οπτική του παιδιού μας εντελώς, και ιδανικά, να ρωτήσουμε εάν χρειάζεται συμβουλή ή όχι.

4. Πρέπει να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα κλίμα στο οποίο το παιδί μας, να γνωρίζει, ότι έστω και αν πει κάτι “λάθος” ή κάτι “κακό”, δεν θα το τιμωρήσουμε και δεν θα επιτεθούμε ή να το επικρίνουμε. Αν το παιδί μας, ξέρει από περασμένες του εμπειρίες μαζί μας, ότι θα του φωνάξουμε, θα τον/την κρίνουμε ή θα τον/την τιμωρήσουμε, θα επιλέξει να μην μας πει αυτό που συμβαίνει, έστω και αν το χρειάζεται. Αυτό δημιουργεί τις συνθήκες να μας κρυψει κάτι το οποίο μπορεί σιγά σιγά να χειροτερεύει και να γίνεται πιο επικίνδυνο άρα να γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να μας το πει.

5. Να είμαστε αυθεντικοί. Να αποφεύγουμε cliches ή έτοιμες απαντήσεις που είτε μας έδιναν εμάς, είτε ακούσαμε άλλους να τις χρησιμοποιούν γιατί τότε, το παιδί μας, πιθανόν να νιώσει ότι δεν δίνουμε την ιδιαίτερη σημασία στο ιδιαίτερο πρόβλημά του. Επίσης, προσπαθούμε να αποφεύγουμε παραδείγματα τύπου “εγώ έτσι έκανα”, γιατί και πάλι για να μην μειώσουμε την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα αυτού που βιώνει.

6. Να μην φοβόμαστε να λέμε “δεν γνωρίζω” και “δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα”, παρά να πούμε κάτι το οποίο πιθανόν να προκαλέσει περισσοτερη ζημιά. Σε τέτοιες περιπτώσεις ΠΡΕΠΕΙ να ζητήσουμε βοήθεια άλλων, είτε ατόμων που εμπιστευόμαστε, είτε ειδικών.

7. Τέλος, είναι σημαντικό να επιβραβεύουμε το ότι είχαν το θάρρος να μας μιλήσουν για αυτά που τους προβληματίζουν. Αυτό ενισχύει την πιθανότητα να συνεχίσουν να το κάνουν.

Δρ. Κωνσταντίνος Αγαθοκλέους